niedziela, 7 maja 2017

Swami Paramahansa Jogananda

Paramahansa Jogananda - Premawatara Krija Jogi


Swami Paramahansa Jogananda (ang. Yogananda); ur. 5 stycznia 1893, zm. 7 marca 1952 – indyjski jogin, praktyk tajemnej Krija Jogi. Rozpowszechnił Krija Jogę w świecie zachodnim. Napisał swoją autobiografię pod tytułem "Autobiografia Jogina" - opublikowaną w 1946 roku - od tego czasu została przetłumaczona na 18 języków i została uznawana za klasykę duchowości. Jego mistrzem duchowym był Śri Yukteśwar Giri. 

Swami Paramahansa Yogananda Ji
Jogananda (ang. Yogananda) był ósmym dzieckiem w bardzo kochającej rodzinie, bardzo dostojnej i tradycyjnej. Jego ojciec był matematykiem. Matka z natury, bardzo silną kobietą. Cała rodzina podążała za naukami Mistrza Lahiri Mahaśaya. Wszyscy zagłębiali się w medytacji Kirya Yoga. Guru Lahiri Mahaśaya zmarł kiedy Swami Jogananda był jeszcze niemowlęciem, ale ta rodzina zatrzymała nadal jego tradycje i jego nauki. 

Swami Paramahansa Joganada (w sanskrycie: परमहंस योगाननद) urodził się w rodzinie bramińskiej jako Mukunda Lal Ghosh w 1893 roku w Gorakpur, stanie Uttar Pradesh, w Zjednoczonych Prowincjach północnych Indii. Jego rodzice byli uczniami największego indyjskiego jogina czasów nowożytnych, Śri Lahiri Mahaśaya. Od najmłodszych lat był zainteresowany religią. Przebywał w obecności joginów, których cuda wywierały na nim wrażenie. W domu panowała niezwykle duchowa atmosfera, której uległy również siostry Mukundy, a nie uległ jedynie najstarszy brat. Miał 11 lat, gdy zmarła jego matka i ta strata wzmogła tęsknotę za ideałem, także za Boską Matką, Durga-Kali. 

Jego ojcem był Bhagabati Charan Ghosh, a matką Gurru Ghosh. Rodzice Joganandy byli wielbicielami Lahiri Mahaśaya. Miał siedmioro rodzeństwa – trzech braci i cztery siostry. Kiedy Yogananda miał zaledwie około sześć lat, jego rodzice zabrali go do Śri Lahiri Mahaśaya, który przepowiedział, że będzie dziecko zostanie wielkim joginem. W 1917 roku Jogananda założył niewielką szkołę dla chłopców we wiosce Dihika, w Bengalu. W 1918 roku przeniósł ją do miasta Ranchi. W tej szkole nauczanie zwyczajne było połączone z nauką jogi i medytacji. Jej program edukacyjny zawierał wiele elementów starożytnego systemu gurukula. Należało do nich między innymi prowadzenie zajęć na świeżym powietrzu. 


W dzieciństwie nauczył się pewnych technik Krija Jogi od swojego ojca, który rozwinął w nim zainteresowanie medytacją. Jako uczeń liceum Mukunda niezbyt się interesował nauką, dlatego miał korepetytorów. Pośród nich był Ashutosh Mukhopadhyaya, zaawansowany duchowo uczeń Lahiri Mahaśaya, znany później jako Hamsa Swami Kevalananda. Ojciec, pracownik Kolei Bengalsko-Nagpurskiej, przeniósł się z rodziną do Kalkuty i przejął pełną opiekę nad ośmiorgiem dzieci. Pragnienie czegoś niezniszczalnego pchało Mukundę od dzieciństwa w kierunku Himalajów, tradycyjnej ostoi duchowości, a pierwszej ucieczki w góry dokonał, gdy był uczniem szkoły średniej. Gimnazjaliści zostali sprowadzeni do domów przez pracowników kolei. 

W 1910 roku w Benaresie Mukunda poznał Swami Shri Yukteswara co zakończyło jego poszukiwania mistrza duchowego, który mógłby go poprowadzić i ukształtować jego życie. W wieku 17 lat, w 1910 roku spotkał zatem swojego mistrza duchowego (guru) – Śri Yukteśwar Giri. Po ukończeniu studiów, w 1915 roku wstąpił do zakonu Giri i otrzymał imię duchowe Jogananda, co oznacza "Szczęście Zjednoczenia", "Szczęśliwy poprzez zjednoczenie z Bogiem". Odtąd znano go jako Swami Jogananda (Swami Yogananda Giri). Jogananda stał się jedną z pierwszych osób z Indii, po Swamim Wiwekanandzie, która pomogła otworzyć ludzi zachodu na wschodnią koncepcję duchowości prowadzącej ku Urzeczywistnieniu Boga z pomocą wewnętrznych metod jogiczno-tantrycznych. 

Został oddany na naukę sanskrytu do Swami Kebalanandy, również ucznia Śri Lahiri Mahaśaya. Lecz ślęczenie nad starożytnymi tekstami nie zajmowało go aż tak bardzo, porzucił więc dom w Kalkucie i udał się do jednego z aśramów w Waranasi. Któregoś dnia idąc na zakupy zobaczył w zaułku pięknego człowieka, rozpoznał w nim natychmiast gurudevę, upragnionego i oczekiwanego od lat mistrza — był nim Swami Śri Jukteśwar Giri z Serampore, uczeń Śri Lahiri Mahaśaya. Nie odstępował go na krok przez kolejnych 10 lat i zamieszkał przy nim w pustelni w Serampore. Uważał go za ucieleśnienie mądrości — dźńanawatara. Nie bez trudu i tylko ze względu na gorące prośby ojca, kontynuował naukę na Uniwersytecie i zdobył ostatecznie pierwszy (i ostatni) stopień naukowy czyli magistra. Interesował go wyłącznie duchowy wymiar egzystencji, czym zawsze narażał się na złośliwe uwagi ze strony najstarszego brata. 

W 1914 roku, w kilka tygodni po ukończeniu studiów, wstąpił do starożytnego Zakonu Swami linii Giri i od mistrza otrzymał przywilej wybrania sobie imienia (według tradycji tytuł ten można uzyskać tylko od innego Swami-Dźi). Wybrał imię Jogananda: Szczęśliwość (ananda) przez boskie zjednoczenie (joga). Mistrz kazał mu przywdziać szaty o tradycyjnym kolorze ochry, ale z jedwabiu, a nie z bawełny. Dzięki pomocy maharadży z Kasimbazar założył w 1918 roku szkołę w Ranczi, której program nawiązywał do nauk starożytnych Ryszich (Mistrzów Mądrości). Był absolutnie przekonany, że tylko wartości etyczno-moralne i duchowe dają człowiekowi szczęście. Zakres nauczania obejmował przedmioty praktyczne z rolnictwa, przemysłu i handlu oraz podstawowe wiadomości teoretyczne. Uczniowie uczyli się jogi i medytacji, a od 1916 roku przyjęto Jogodę (Yogoda), specjalnie przygotowany przez Joganandę program rozwoju wewnętrznego uczniów oparty na kilkudziesięciu ćwiczeniach energetycznych (Prana-Wrytti). Szkoła ta stała się znaną na całe Indie instytucją, a pod ogólną nazwą Jogoda Sat-Sanga rozwinęły się filie w Midnapore, Lakszmanpurzez i Puri. Siedziba główna w Ranczi prowadzi do dziś oddział medyczny, który bezpłatnie otacza opieką ubogich mieszkańców okolicznych wiosek. Ten sam ruch został na Zachodzie nazwany Self-Realization Fellowship. 

Od czasu inicjacji w Krija Jogę, Swami Jogananda zaczął doświadczać wielu osobistych przeżyć ze światłami wewnętrznymi. Jeszcze wtedy nie zdawał sobie w pełni sprawy z ich istoty. W późniejszym okresie pojął, że te światła pochodzą z Woli Boga. Często miał wizje Świętej Matki. Swami Jogananda mało pisał o jakichkolwiek swoich dolegliwościach, bardziej koncentrował uwagę na wizjach proroczych, które były mu dane w tym czasie i szczególnie dotyczyły jego najbliższych. W swoim życiu doświadczał ekstaz, samadhi, Boskiego światła i miłości, poznał najgłębsze prawdy duchowe, prawdy Boże. Nastąpiły w nim też fizjologiczne zmiany i transformacje. Czuł często w sobie nadludzkie siły i mówił wówczas, że jego duch czy dusza, Atman, jest w stanie udźwignąć świat na swoich barkach. Wiedział również, że budowa jego mózgu uległa dużej zmianie, gdyż ciało także podlegało duchowej transformacji. W czasie długich miesięcy swojego oświecenia nie potrzebował zbytnio ani jedzenia, ani snu. Jak napisał sam, pierwszym objawem zmian transformacyjnych były u niego symptomy podobne do grypy zwane także gorączką okultystyczną, jednakże mijają jeśli solidnie i regularnie praktykować zadane przez Guru ćwiczenia jogiczne. Jego doświadczenia obfitowały w wiele cudów czy zjawisk nadprzyrodzonych, posiadał zdolności naturalnego uzdrawiania duchowego. Umiał rozpoznawać symptomy budzenia się i działania mocy kundalini. Potrafił rozpoznać działania złych demonów powodujących symptomy podobne do mocy kundalini, jednak oszukańcze. Swami Jogananda uczył jak wnieść i utrzymać w ciele podobny elektrycznemu prądowi strumień energii, jak pracować wówczas z czakrami. Uczył jak się wznieść wzwyż Boskiej Świadomości (Daiva Ćittam, Brahma Ćittam). 

Swami Paramahansa Jogananda - Dźi
W 1920 roku jesienią Swami Jogananda wyjechał na Kongres Religii do Bostonu i odbył długą podróż po Stanach Zjednoczonych, przybliżając słuchaczom swoich seminariów krija jogę. Ta czteroletnia podróż została sfinansowana przez ojca. W Bostonie ustanowił pierwszy ośrodek Krija Jogi, i poznał swoich długoterminowych pierwszych uczniów: Doktora M. W. Lewis i jego małżonkę, a także panią Alice Hasey (Siostrę Yogmatę). Przez pierwsze lata nauczał głównie na Wschodnim Wybrzeżu USA, a dopiero w 1924 roku udało się zorganizować wielką trasę z wykładami po całym USA. Póżniej nauczał i inicjował w salach takich jak Hala Filharmonii w Los Angeles, gdzie wchodziło ponad 3 tysiące uczestników na jedne zajęcia. Wśród wielu znanych uczniów Swami Joganandy mamytakie postacie jak: Luther Burbank (mistrz ogrodnictwa), Amelita Galli-Curci (śpiewaczka operowa, sopran), George Eastman (wynalazca kamery Kodaka), Edwin Markham (poeta), Leopold Stokowski (dyrygent), Calvin Coolidge (prezydent USA od 1927 roku). W 1929 roku, w czasie podróży do Meksyku, jego uczniem i studentem nauk duchowych został Dr. Emilio Portes Gil - Prezydent Meksyku. Rajarsi Janakananda (James J. Lynn) został uczniem Joganandy w 1932 roku w Kansas City, a w 1931 roku Sri Daya Mata w Salt Lake City - a to późniejsi następcy i sukcesorzy SRF. Inni znani uczniowie to m.in.: Gyanamata (Seattle, 1924); Tara Mata (San Francisco, 1924); Durga Mata (Detroit, 1929); Ananda Mata (Salt Lake City, 1931); Sraddha Mata (Tacoma, 1933); and Sailasuta Mata (Santa Barbara, 1933). 

W 1925 roku założył w Los Angeles ośrodek krija jogi Self-Realization Fellowship (Stowarzyszenie Samo-Urzeczywistnienia), który pozwolił mu nauczać ogromną liczbę osób zainteresowanych rozwojem wewnętrznym według tradycji wedyjskich i tantrycznych. 

W 1935 roku Swami Jogananda wybrał się w podróż do Ojczyzny, do Indii, a w czasie tej podróży odwiedził Europę, Palestynę i Egipt, latem 1935 roku przybywając do Mumbaju (Bombaju). W 1935 roku latem powrócił na krótko do Indii, by wesprzeć podupadłe finanse fundacji w Ranczi i nadać szkole nowy kierunek; pod nazwą Jogoda Sat-Sanga Brahmaćarja Widjalaja (Yogoda Satsanga Society of India - YSS) przekazywała przez całe lata wtajemniczenie w Krija Jogę linii przekazu Bhoganathara i Mahavatara Nagaradźa Krija Babadźi oraz Lahiri Mahaśaja i Śrijukteśwara. Podczas swego pobytu w Indiach spotkał wielu świętych takich jak: Mahatma Gandhi, Ramana Maharishi, Ananda Moji Ma, Giri Bala, a także z Kashimani Devi, świętą żonę Shri Lahiri Mahaśaya. Mahatma Mohandas Gandhi poprosił wczasie spotkania o inicjację w Krija Jogę, stając się formalnie duchowym uczniem Swami Joganandy, podobnie jak indyjski noblista, fizyk C. V. Raman. Tuż przed odejściem ukochanego mistrza Śrijukteśwara Dźi (zm. 9 marca 1936 roku), z którym zdążył się jeszcze spotkać, otrzymał wyższy tytuł zakonny Paramahamsa, najwyższy łabędź (właściwie, dosłownie: Najwyższa Himalajska Gęś Wędrowna). Łabędź, a właściwie Wielka Gęś Himalajska to w mitologii hinduskiej Wahana czyli mityczny pojazd Brahmana, najwyższego ducha, a sama wymowa sanskryckiego słowa Hamsah przypomina wibracje wdechu i wydechu, także w formie mantramu Hong-Sau nauczanego przez Mahawatara Babadźi oraz Paramahansa Joganandę. 

W latach trzydziestych XX wieku Swami Jogananda dowiedział się, że w Bawarii mieszka stygmatyczka - katoliczka Teresa Neumann, wielka rzadkość w katolickim świecie. Zapragnął natychmiast odwiedzić, jak się wówczas wyraził - "tą świętą". Nigdy, od pierwszej chwili, kiedy spotkał się z informacją o Teresie Neumann nie wątpił, że jest to znakomita osobistość wśród chrześcijan. Zawsze ją tytułował do końca swojego życia - święta. Ich spotkanie miało miejsce w roku 1935 w Bawarii, w mieszkaniu Teresy Neumann w Konnersreuth. Świadkiem ich rozmowy był arcybiskup katolicki. Teresa Neumann już wówczas nie jadła i nie spała w ogóle od wielu lat. Zapytał ją Swami Jogananda - "jak ty żyjesz?", a arcybiskup odpowiedział - "codziennie przyjmuje Komunię Świętą o 6-tej rano." 

Swami Paramahansa Jogananda zobaczył jednak u Teresy coś więcej i powiedział o tym na głos: "widzę nad tobą biały kanał potężnej energii", który łączy Atmana ponad głową z Dźiwatmanem w sercu.  Teresa uśmiechnęła się i mu odrzekła: "cieszę się, że ci to dał Bóg zobaczyć". Była to środa. Już w czwartek Jogananda gościnnie uczestniczył z grupą ludzi w mieszkaniu Świętej Teresy Neumann, w cotygodniowym otwarciu się stygmatów. Wszyscy wokół głośno modlili się, a Swami Jogananda zasiadł do medytacji. Ku jego wielkiemu zdziwieniu widział obrazy z Drogi Krzyżowej i ukrzyżowanie Jezusa, które ożywały w umyśle Teresy Neumann. Był zachwycony i napisał później dokładnie o tym w swojej autobiografii jako o przypadku spotkania osoby znacznie uduchowionej wśród chrześcijan i ściślej katolików. Dodał również słowa "szukałem Jezusa wszędzie, byłem nawet na Golgocie. Prosiłem Jezusa, aby mi objawił tą swoją ostatnią drogę. Ale zawsze była cisza. I doświadczyłem tego w Bawarii, tam spotkałem Jezusa Chrystusa". Spotkanie Jezusa Chrystusa, nie oznacza porzucania Krija Jogi czy uniwersalnej duchowosci ponadreligijnej - jest to mistyczne doświadczenie, częste w życiorysach świętych i mistrzów duchowych, którzy są ponad religiami i ponad religijnymi podziałami. 

Swami Jogananda łączył wszystkie religie w duchu mistycznej interpretacji Jedności Wszystkich Religii. Nie krytykował żadnej, chociaż znał i wspominał czasem błędy inkwizycji, pomagał ludziom ze wszystkich wiar i kultur. Dla niego liczył się człowiek i jego duchowe wyzwolenie, prawdziwe zbawienie. 

W końcu 1936 roku Jogananda opuścił ponownie swoje Indie i pojechał wykładać krija jogę do Londynu. Potem Paramahamsa Jogananda powrócił do Stanów Zjednoczonych w końcu 1936 roku, oddając się nauczaniu Krija Jogi i szerzeniu wschodnich nauk duchowych. W czasie jego nieobecności, jego najważniejszy amerykański uczeń Śri Rajarsi Janakananda wybudował piękną pustelnię jogiczną z widokiem na Ocean Spokojny, w Encinitas w Kalifornii, gdzie Swami Jogananda wiele przebywał i pisał ezoteryczne lekcje Krija Jogi dla przyszłych pokoleń uczniów i studentów SRF. Przez cały rok w tej pustelni odbywają się programy odosobnieniowe Krija Jogi. Największy jogiczny bestseller Joganandy "Autobiografia Jogina" został wydany w 1946 roku. W 1950 roku Swami Jogananda zwołał pierwsze światowe Zgromadzenie (Synod, SRF Word Convocation) SRF czyli Synod Krija Jogi, w Los Angeles, w kwaterze głownej SRF. Corocznie, wydarzenie to trwające przez tydzień, przyciąga tysiące ludzi praktykujących Krija Jogę z całego świata. 

Swami Jogananda i linia Jego Śri Guruh
Swami Śrijukteśwar już za swojego życia nazwał Joganandę Awatarem Łaski i Miłości, Premawatarem. Śri Rajarshi Janakananda, po śmierci Joganandy często wspominał Swami Joganandę jako Premawatara (Prema Awatara). 

Premawatara Swami Paramahansa Jogananda odszedł w pełni świadomości i spełnienia 7 marca 1952 w Los Angeles osiągając stan zwany Mahasamadhi - świadome opuszczenie ciała podczas śmierci fizycznej, wielkie wstąpienie w Światłość. 

Śri Lahiri Mahaśaya inicjował w Krija Jogę ponad 5 tysięcy osób, a Paramahansa Yogananda ponad 100 tysięcy osób własnoręcznie inicjował w ścieżkę praktyki Krija Jogi czyli 20 razy więcej przekazując Śaktipata Dikszan czy Krija Śakti Dikszan. 

Chociaż wspominał uczniom wiele razy o swoim planowanym odejściu, jego uczniowie nie dowierzali i nie spodziewali się jego odejścia, zwłaszcza, że miało ono miejsce podczas bankietu przygotowanego na cześć ambasadora Indii. Od pół roku jednakże Swami Jogananda Giri uskarżał się wielu bliskim uczniom, że trudno mu już utrzymać Duszę w ciele, gdyż Dusza, Atman chce powrócić do swojego Wiecznego Domu. Po zaśpiewaniu pieśni na cześć Indii, w których to otrzymał praktykę i inspirację, z uśmiechem na ustach i szczęśliwością na twarzy opuścił swoje ciało. Z jego odejściem wiązał się nadzwyczajny fenomen. Notarialnie zostało stwierdzone, że po 20 dniach od Mahasamadhi żadne zmiany w ciele pod względem konstytucji i zapachu nie zostały stwierdzone. 

Swami Jogananda zmarł w Kalifornii, a jego ciało było wystawione przez 21 dni na widok publiczny. Nie było na nim widać żadnych procesów rozkładu, nie wydzielało żadnego zapachu, jak to zwykle u nieboszczyków bywa, wyglądał jakby spał. 

Swami Paramahansa Jogananda jest jednym z najsławniejszych Ojców Jogi na Zachodzie, wraz z postaciami takimi jak Swami Wiwekananda, Swami Rama Tirtha, Yogendra Mastamani, Swami Kuvalayananda, Ramacharaka (William Walker Atkinson), Ramana Maharshi, Sri Aurobindo, Maharishi Mahesh Yogi, Swami Sivananda, Sri Anandamurti czy Tirumalai Krishnamacharya. 

Główne dzieła Swami Joganandy: 

"Autobiografia Jogina"
"Szepty z wieczności" (Whispers From Eternity),
"Naukowość religii" (The Science of Religion),
"Boski romans" (Divine Romance),
"Metafizyczne medytacje" (Metaphysical Meditations).



LINKI 


Odwiedź nas na portalu społecznościowym Facebook: 


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz