Czakry - Czakramy czyli Nauka o Ćakramach
Nie jest łatwo przedstawić tematykę czakr w sposób zwięzły i przejrzysty, a jest to jedno z najważniejszych zagadnień dla praktykujących jogę na poważnie, szczególnie laja jogę, krija jogę czy radża jogę. Z ogromną radością zatem udostępniamy niniejszą lekcję poświęconą ośrodkom ognistej świadomości wszystkim, którzy zainteresowani są tematyką ćakr czy ćakramów (spolszczenie czakra/m jest błędnym zapisem transkrypcyjnym). Pragnę nadmienić, iż wiedza zawarta w tej pracy przynależy do systemu waidika laja jogi i jest przekazywana głównie ustnie, różniąc się znacznie podejściem i wieloma szczegółami od uproszczonego sposobu tantrycznego, zwanego tantrika kundalini jogą (nie chcę tu wspominać trywializacji chałupniczych systemów tak zwanej czakroterapii, gdyż szkoda na to słów).
 |
| Czakry - siedem kolorów ośrodków energii |
Pierwsze istotne zagadnienie, to nazwa ośrodka do jogiczej koncentracji. Najwłaściwsza nazwa to pitham – miejsce, ośrodek. Termin ćakram (ća czytaj jak w słowie ciastko) ma nieco odmienne znaczenie, chociaż ze względu na przyzwyczajenie do tej nazwy u wielu studiujących zagadnienie używam tych terminów zamiennie. Ćakram to krąg osób mających wspólne cechy, właściwości, dążenia i zainteresowania. Przykładowo, jedna rasa lub podrasa ludzkiej ewolucji tworzy ćakram odpowiadający cechom któregoś z pithamów (miejsc do koncentracji w ciele).
Druga istotna sprawa, to sfera w której pithamy się znajdują. Zwykle mówi się o tak zwanym ciele sobowtóra eterycznego zwanego też ciałem aury. Trzymając się dalej tej terminologii ukutej przez teozofię, należy sobie wyjaśnić, że to, co jogini mają na myśli jako powłokę eteryczną, to tak zwany Eter Ducha, w terminach zwykle używanych, jest to nasze duchowe, przyczynowe ciało, zwane też prawdziwą jaźnią lub anielską duszą.
Pithamy nie znajdują się w aurze zwykle rozumianej jako ciało witalne. Tam jest tylko energetyczny wzór naszej anatomicznej budowy, niejako sobowtór ciała fizycznego. Podobnie jest z ciałem astralnym i mentalnym. Całość ta w oryginalnej jodze uważana jest za materię cielesną, fizyczną, ziemską (Prakryt). Ciało duchowe przynależy do sfery Ducha (Eteru Kosmicznego), gdzie mamy cały niebiański (anielski) plan zwany bhutakaśa, manakaśa, ćittakaśa, że wymienię trzy sfery hierarchii Królestwa Niebieskiego, czyli trzy sfery niebios.
Chociaż używam terminu eteryczny, ze względu na zwyczaje panujące w systemach opisowych, to uczulam bardzo na tę istotną różnicę. Eteryczny znaczy niebiański, a nie witalny. Pitham jest ośrodkiem skupienia na planie Bożego Ducha, w sferze Puruszy. Koncentrując się w miejscach związanych z fizycznym ciałem, czasem mamy tendencje do myślenia, że w tym miejscu jest jakiś szczególny organ duchowych mocy. Niestety nie ma. Obszar ciała służy tylko jako punkt odczuwania na planie materialnym (cały prakryt!), głównie po to, aby nie zatracić kontaktu z ciałem i nie odlecieć gdzieś w złudzenia.
Inna sprawa to fakt, że wyższa jaźń znajduje się w tym samym miejscu co ciało, jesteśmy w niej zanurzeni jakby w obłoku. Jest to obłok Ducha Bożego, nie jest to obłok planu fizycznego eterycznego ani astralnego. Pewne miejsca do skupienia w Duchu, pokrywają się niejako z pewnymi obszarami naszych niższych ciał lub nawet je kontrolują i utrzymują. Pithamy jednak przynależą do zupełnie odmiennej sfery bytu niż ciała materialne takie jak fizykal, eteral, astral czy mental.
Trzecia istotna kwestia, to fakt iż użytkujemy zawsze tylko cztery kręgi świadomości, które pozwalają na autentyczny postęp i głęboki rozwój wewnętrzny. Naprawdę, rozwijamy się nie lotosami w górę, tylko w głąb lotosu, na którym jest zogniskowana nasza ludzka świadomość. W kali judze, w ciemnym wieku, w którym aktualnie żyjemy, świadomość ludzka jest zogniskowana jedynie w pierwszych czterech lotosach, zwanych tradycyjnie muladhara, swadhisztana, manipura i anahata. Wypełnia to tak zwane koło brzucha, od podstawy kręgosłupa aż do poziomu serca. Praktyki w innych lotosach, bez wsześniejszej głębokiej realizacji w ośrodku brzucha, z którym jesteśmy związani, są błędem w praktyce, który często kończy się rozmaitymi zaburzeniami.
Czwarta kwestia, to fakt, iż wszelkie trójkąty, kółeczka, kolory, sylaby, punkty, krople, anioły (dewa) i święci o których kontemplujemy w ośrodkach, to tylko symbole archetypów pewnych duchowych energii, mocy i zdolności, które uruchamiamy poprzez proces koncentacji (satkra). Nawet sam symbol kwiatu lotosu i płatków lotosu, to właśnie tylko symbol archetypu, wzorca energii duchowej, a nie realny wygląd obiektu zwanego ćakramem. To samo dotyczy wirów, rotacji, kryształów, figur geometrycznych i całego pozostałego bogactwa symboli, które joga określa terminem jantra. Liczba płatków kwiatu lotosu to inaczej symbol wibracji liczby. Odkrywa się w nim specjalne działanie energii zawartej we wzorcu określonym liczbą lub częstością rotacji.
Mam nadzieję, że mając te zasadnicze kwestie na uwadze, będzie Ci łatwiej zrozumieć czym są ćakramy (właściwie) pithamy, gdzie są i jak się z nimi obchodzić. Znana mi polsko języczna literatura wiele z tych zagadnień niestety omawia całkiem błędnie, szczególnie literatura okultystyczna i teozoficzna się w błędach specjalizuje, a rozmaite `czakroterapie’ jedynie powielają wzajemnie swoje błędy.
Ćakry jako Ośrodki Energii.
Promienie Ewolucji Świadomości
Istnieje w ciele duchowym siedem tzw. klasycznych ośrodków czy centrów (Sanskr. Pitha), w których budzi się świadomość. Doskonale znane są one w naukach jogi, buddyzmu, teozofii, okultyzmu czy też w mistyce chrześcijańskiej (jako siedem świeczników czy kościołów). Znajdują się one na centralnej, pionowej linii przechodzącej od podstawy tułowia, aż do szczytu głowy. Środkowym centrum jest serce znajdujące się na wysokości środka klatki piersiowej, które zwie się Hritpańkeruha, co oznacza dźwięk. Jest to więc ośrodek dźwięku, brzmienia duszy.
Ćakram oznacza tyle co koło. Używa się nazwy ćakra dla ośrodka wielkości punktu, który jest jeszcze zupełnie śpiący, nierozwinięty. Symbolicznie określa się też centra świadomości mianem Padma, czyli lotosu i rysuje w formie pięknych lotosowych kwiatów. Najwłaściwszym jednak terminem jest słowo Pitham, co znaczy po prostu Ośrodek, Miejsce. Siedem ośrodków tworzy podstawową strukturę ciała duchowego czy jak wolimy to nazywać, ciała słonecznego czy energetycznego. Używa się nazwy ciało eteryczne, chociaż nie jest ono właściwym dla umiejscowienia ośrodków energii duchowej. Ciało aury (eteral) odzwierciedla jednak pewne zjawiska i procesy, które dzieją się rzeczywiście na planie duchowym, w ciele wyższego umysłu, w ciele przyczynowym. Dlatego tylko mówimy o ośrodkach jako o punktach ciała eterycznego. Chodzi nam jednak o eteral w sensie Ducha, a nie w sensie ciała witalnego na planie materialnym (prakryt).
Ośrodki od podstawy tułowia do serca tworzą Koło Brzucha, co z japońska określa się jako Hara, a my będziemy czasem nazywać atrybutami osobowości i żywiołami. Ośrodki od serca do szczytu głowy tworzą Koło Głowy będące ostoją świadomości duchowej, którego zakres kończy się w ośrodku na szczycie głowy, a my zwiemy to czasem aspektami. Siedem ośrodków świadomości tułowia i głowy licząc od podstawy do szczytu głowy określa się w dostępnej literaturze następującymi nazwami sanskryckimi: Muladhara, Swadhisztana, Manipura(ka), Anahata, Wiśuddha, Adźna i Sahasrara. Będziemy używać też właściwych dla systemu Waidika Laja Jogi nazw i określeń ośrodków, gdyż dokładniej oddają ich charakter i specyfikę.
Ośrodki Koła Brzucha tworzą zespół poziomów świadomości ludzkiej, na które składają się trzy kolejne centra: Muladhara u podstawy tułowia, w kroczu, dalej Swadhisztana, leżąca poniżej pępka wewnątrz brzucha, zwana też ośrodkiem wody albo pęcherza i Manipuraka znana jako ogród klejnotów lub splot słoneczny czy też ośrodek żołądkowy, leżący powyżej pępka w miękkiej górnej części brzucha. Pierwszy ośrodek zwie się zbiornikiem korzeniowym, drugi ośrodkiem wody lub pasji, a trzeci zaś `ogrodem klejnotów’. Granica Kół przebiega poprzez sferę ośrodka serca.
Ośrodki Koła Głowy tworzą zespół poziomów świadomości człowieka duchowego w Złotym Wieku. Anahata zwana też ośrodkiem dźwięku jest podstawą kręgu, chociaż głębsze nauki wyróżniają osobny Krąg Serca, który obejmuje jeszcze lotosy tajemne, zwane odpowiednio dolnym i górnym sercem. Wiśuddha jest ośrodkiem czystości, a Adźna jest lotosem rozkazu albo władzy, chociaż też zwą ją trzecim okiem.
Sahasrara zamyka Koło Głowy rozpoczynając jednocześnie jeszcze wyższy poziom rozwoju świadomości Mistrzów Mądrości. Centrum obu Kół, to ośrodek serca-dźwięku, czyli anahata. W sercu jest odbicie trzech ośrodków koła brzucha i trzech ośrodków duchowych ponad sercem. Serce syntetyzuje rozwój samoświadomości. W sercu skupia się esencjonalnie energia świadomości Duszy (Jaźni) zwana Himma. Ośrodek serca to centrum Wyższej Jaźni, lotos Iśwary. Boskie AUM, pieśń duszy, słuchamy właśnie w lotosie serca, wizualizując kwiat o dwunastu płatkach.
Można zauważyć, że kwiaty lotosu leżące symetrycznie względem ośrodka serca stanowią jakby swoje odbicia. Korespondencje są tutaj następujące: muladhara – sahasrara, swadhisztana – adźna i manipura – wiśuddha. Stara nauka wedyjska, tybetańska czy japońska określa żywioły pięciu pierwszych centrów. CHI – ziemia, przynależy do ośrodka muladhara, SUI – woda, to energia swadhisztana, KA – ogień, wypada na manipuraka, a FU – powietrze, odpowiada sercu. KU – pustka, eter, akaśa to żywioł w ośrodku wiśuddha. Tak samo uczy nas wedyjska laja joga.
Poziom ziemi to typ człowieka materialistycznego, poziom wody, to człowiek uczuciowy, a poziom ognia, to człowiek intelektualista. Powietrze czy wiatr, to podstawowy żywioł człowieka duchowego, w który on ulatuje, jako istota będąca ucieleśnieniem jedności trzech poziomów poprzednich. Żywioł pustki oznacza jakby ogień nieba, eterycznego człowieka duchowego kręgu, jaki w kali judze występuje niezwykle rzadko.
Wspomina się w niektórych naukach jeszcze o adźnie jako ośrodku życia albo mistycyzmu i o sahasrarze jako o lotosie świadomości czy raczej wszechświadomości. Kwestia żywiołów jest o tyle względna o ile ulega pewnym zmianom zależnie od tego, w którym z kół mieści się świadomość jednostki ludzkiej. Żywioł ziemi u człowieka Koła Brzucha zamienia się w żywioł ognia ziemi u człowieka przechodzącego świadomością do Koła Głowy. Tak samo żywioł ognia ośrodka Manipura gdy człowiek jest na poziomie Koła Brzucha przechodzi w żywioł powietrza gdy wchodzi on ze świadomością na poziom Koła Głowy, czyli staje się człowiekiem Duchowego Braterstwa.
Wyróżniamy siedem promieni czy strumieni energii świadomości, które mogą manifestować się jako aspekty boskiej duszy na planie ziemskiej osobowości. Najniższy ośrodek, to kanał strumienia ceremonialnej magii, porządku i rytuału. Drugi ośrodek, to kanał strumienia poświęcenia, promień bhakti. Trzeci ośrodek, to strumień poznawania i nauki. Czwarty ośrodek, serce, to promień syntezy i boskiej harmonii, sztuki i piękna. Piąty ośrodek przekazuje promień czystej inteligencji. Szósty ośrodek świadomości jest kanałem spływu promienia miłości i mądrości. Lotos ponad głową to kanał spływu Dobrej Woli. Promienie numerujemy zwykle od góry do dołu tułowia. Promień Woli jest pierwszym, a strumień Rytuału jest siódmym.
Ćakram można sobie przestrzennie wyobrazić jako kulę złożoną z różnego rodzaju energii subtelnych, które doń wpływają lub wypływają zeń, a prócz tego jako potężny wir energetyczny, który rotuje zawsze w określonym kierunku. Każdy ćakram składa się jakby z dwóch części, czyli z aury wokół kulistej powierzchni, wewnątrz której znajdują się kanały energetyczne uwieńczone strukturami podobnymi właśnie lotosowym kwiatom, czyli padmom. Wizja ośrodka energii jako kręgu lub kuli służy dopracowaniu cech i mocy archetypicznie w nim zawartych do doskonałości. Prowokuje też harmonijny rozwój wewnętrzny.
Oczyszczanie Ośrodków Energii
Terminem Pitha określa się w jodze ośrodek subtelnej, duchowej energii. Sufi określają takie miejsce terminem Latifa, co oznacza miejsce subtelne lub wrażliwe. Pitha to konkretnie obszar do skupienia i koncentracji wewnątrz naszego ciała. Zwykle powiązany jest z systemem gruczołów wydzielania wewnętrznego. Przedmiotem skupienia jest nasze uczucie, myśl, wyobrażenie, a w szczególności oddech. W laja jodze używa się kilkudziesięciu takich miejsc do skupiania w obrębie naszego ciała. Służą one pobudzeniu i rozwinięciu określonych cech lub właściwości, a także służą rozwinięciu specyficznych potencjałów boskiej energii. Zwykle utożsamiane są z pojęciem ćakramów, chociaż ten termin ma nieco odmienne znaczenie.
Istnieje dwanaście podstawowych miejsc do koncentracji w tak zwanej linii kręgosłupa, chociaż zwykle używa się ledwie trzech lub pięciu z nich. Używa się trzech ośrodków dla pracy z rozwojem energii witalnej, mocy życia i energii Ducha: Bindhu Wisarga Pitha (ośrodek pępkowy, koło brzucha, hara), Hridpańkeruhapitha (ośrodek sercowy, anahata, himmapitha) oraz Dwidalambudźapitha (ośrodek międzybrwiowy, Urna, koło głowy). Pierwszy z nich jest symbolizowany lotosem ośmiopłatkowym, drugi, kwiatem o dwunastu płatkach (anahata), a trzeci to jakby kwiat lub ptak o dwóch płatkach czy skrzydłach (mały aniołek).
Używa się pięciu ośrodków skupienia i kontemplacji do pracy nad opanowaniem energii żywiołów, dla rozwoju osobowości i duchowych potencjałów. Ośrodki te posiadają sylaby nasienne, w kolejności, to: LAM, WAM, RAM, JAM i HAM. Pięć żywiołów oczyszczamy i rozwijamy kolejno w następujących ośrodkach: Bhumipitha (ziemia, mula), Waripitha (woda, swadhi), Manipurakapitha (ogień), Hritpańkeruhapitha (powietrze, wiatr) i Wiśuddhapitha (eter, duch, światło). W kolejności, ośrodki te są symbolizowane przez lotosy o następującej liczbie wibracyjnej (płatki): cztery, sześć, dziesięć, dwanaście i szesnaście. Liczby te stanowią wibracyjny kod energii żywiołów (tattwah). Łatwo zauważymy też, iż ośrodek ogniowy (Manipuraka) znajdujący się na poziomie żołądka (splot solarny) stanowi swoiste centrum energii żywiołów. Ogień jest centralnym żywiołem pośród sił witalnych na planie Bhuta (Materia). Koroną (głową) energii żywiołów jest element eteryczny (akaśa, przestrzeń, światło, duch) przewodzony przez ośrodek gardła (Wiśuddha). Synchronizuje on i wysubtelnia, a także zespala pozostałe żywioły w naszym organiźmie. Moc Słowa i Moc Ducha Świętego przejawiają się poprzez ten lotos o liczbie wibracyjnej szesnaście. Symboliczne archetypy zwierzęce energii żywiołów to odpowiednio: słoń, aligator (krokodyl), baran, antylopa (łania) i biały słoń.
Opanowując potęgę narządów zmysłów (Indrija), dodaje się do pracy jeden szczególny lotos, umiejscowiony wewnątrz głowy, a zwany Adźnambudźapitha. Zawiera on w sobie tak zwany Manas, który jest koroną wszystkich narządów zmysłów. Jest to organ bezpośredniej percepcji psychicznej. Adźna to siedziba naszej Psyche, stąd ezoteryczne praktyki tantryczne opierają się o archetypy tego ośrodka. Symbolem energii witalnej tego ośrodka jest biały łabędź, Jest to także symbol Tantrajany, pojazu tantrycznego w tradycji Himalaya. Dokonuje się tutaj synteza informacji ze wszystkich pozostałych narządów zmysłów, powiązanych z żywiołami, a to według kolejności mamy: węch (instynkt), smak (gust), wzrok (wyobrażenia), dotyk (wy/czucie) i słuch. Praca tego ośrodka kreuje zdarzenia naszego życia. Dlatego mówimy czasem, że jest to lotos żywiołu życia. Centrum zmysłów wypada w specjalnym lotosie ośmiopłatkowym pomiędzy splotem słonecznym, a kardialnym, który zwany jest Hritpundarikapitha. Jest to dolne serce, ośrodek ośmiu tajemnych Mocy Jogicznych. Opanowanie sześciu zmysłów przynosi sześć mocy duchowego poznawania i osiem wielkich siddhi (owoców). Używamy sylaby nasiennej NAM do wstępnej pracy z sześcioma dużymi płatkami lotosu Trzeciego Oka zwanego teraz Manasampitha. Sylaba GAM jest używana do pracy z wizją dziewięćdziesięciu sześciu płatków, a sylaba THAM służy manifestacji sześciu mocy czystych zmysłów.
Kiedy pracujemy nad rozwojem samoświadomości, wtedy używamy siedmiu ośrodków, dodając lotos korony ponad szczytem głowy, zwany Sahasrarambudźa Pitha. Centrum energii świadomości wypada wtedy w lotosie sercowym (Hritpańkeruha, splot kardialny), gdzie ukryty jest tajemny lotos będący siedzibą duszy. Ośrodek korony umiejscawia się kilkanaście centymetrów ponad szczytem głowy. Nasienna sylaba AIM (EIM) służy do pracy z tym lotosem, chociaż zasadniczo przynależy do Gurupitha, ośrodka szczytu głowy o dwunastu płatkach. Używa się też wibracji AUM jako sylaby nasiennej tego ośrodka Dobrej Woli i Bożej Wszechmocy.
Kiedy pracujemy nad rozwojem długowieczności i nieśmiertelnością wraz z zaawansowanymi joginami, wtedy użytkujemy lotosy takie jak Talukapitha (padma umiejscowiona w górnej cżęści szyi ponad tradycyjnie znanym lotosem gardła) czy Gurupitha (óśrodek szczytu głowy o dwunastu płatkach). Manipuraka i Dwidamdala (Urna) to najbardziej podstawowe lotosy związane z uzdrawianiem. Oto krótki opis lotosów. Więcej można zapoznać w czasie warsztatów poświęconych laja jodze tradycji Himalaya.
 |
| Siedem głównych Ćakramów |
1. Bhumipitha – obszar koło kości ogonowej i krocza, powiązany ze splotem sakralnym. Tak zwane Święte Miejsce. Bhumi oznacza element ziemi lub glebę. Jest to ośrodek gruntu, podstawy naszej egzystencji. Codzienny rytm życia na ziemi zależy od energii tego ośrodka, który związany jest z pojęciem czasu, porami roku, porami dnia, a nawet z czterema stronami świata. Tutaj zachodzi sterowanie tempem upływu czasu poprzez skupienie. Powiązany jest z fizjologicznym (popędowym) życiem erotycznym, poczuciem bogactwa lub ubóstwa. Stanowi siedzibę płomienia życia i potęgi świadomości symbolicznie przedstawianej jako trzy i pół zwoju Kundali (Kairobi). Skupienie oddechu w tym ośrodku pozwala rozwinąć moc i siłę potrzebną do samouzdrawiania, a także do spełniania pragnień i panowania nad własnym życiem. Zwykle wyobrażamy sobie ten ośrodek jako kwiat o czterech płatkach. Symbol czterech pór roku jest bodaj najbardziej związany z tym lotosem. Osoby urodzone w znaku żywiołu ziemi mają tutaj ognisko swej świadomości i jest to dla nich podstawowy lotos do pracy nad sobą. Władza nad żywiołem ziemi, nad materią i nad ziemskimi uwarunkowaniami i okolicznościami pojawia się jako owoc oczyszczenia tego lotosu. Zwany też terminem muladhara, co znaczy „rdzenny zbiornik” lub „naczynie korzeniowe”. Kundalini, stwórcza potęga Boga znajduje się tutaj, gdyż jest to jej zbiornik, jej siedziba. KUN oznacza „bądź”, „stań się”. Brama planu eterycznego fizycznego.
2. Waripitha – ośrodek wodny w obszarze podpępkowym, powiązany z lędźwiami i nerkami. Siedziba niższej, egoistyczno – namiętnościowej jaźni. Centrum sił ego, pasji i namiętności. Życiowe dążenia zostają uświadomione i wyczerpane przez skupienie w tym ośrodku. Jest to źródło sił twórczych i emocjonalnego natchnienia. Życiowa i fizyczna równowaga zależy od pracy tego ośrodka. Tutaj osiągamy też harmonię z miesięcznym cyklem księżycowym. Nasza księżycowa natura zostaje wysublimowana. Symbolika ukazuje ten ośrodek jako kwiat lotosu o sześciu płatkach. Mistyka liczby sześć, jedność matki i ojca, czystość więzi z archetypem rodziców, to wszystko zagadnienia związane z lotosem kierowanym przez Warunadewę, władcę żywiołu wody. Liczba sześć to archetyp sześciu duchowych mocy poznawania wymagających czystego i wysubtelnionego odczuwania. Ośrodek ten to także wrota do władzy nad planem astralnym (kamarupa), nad światem emocji. Jest to ośrodek osób urodzonych w żywiole wody, w znakach wodnych.
3. Bindhu Wisarga Pitha – ośrodek o charakterze bardziej zbiornika energii witalnej, służący głównie gromadzeniu i przyswajaniu prańah. Znajduje się na wysokości pępka, wewnątrz brzucha. Zwany też jest Nabhipitha – ośrodkiem pępkowym. Stanowi energetyczne centrum psychiki czy osobowości w materialnym świecie. Odpowiada za siłę, słabość i ogólnie witalność organizmu. Przedstawiany jako kwiat lotosu o ośmiu płatkach. W japońskiej tradycji jest to tak zwane Tanden czy centrum zbiornika Hara (Środek Brzucha). Rozprowadza pięć Wajupranah (sił życiowych) i trzy Guńah (Moce Stwórcze). Najważniejszy ośrodek służący do rozwoju ciała witalnego zwanego potocznie aurą.
4. Manipurakapitha - obszar ponadpępkowy, powiązany ze splotem słonecznym. Magazyn tajemnic naszego umysłu i praw naszej własnej, prawdziwie ludzkiej istoty. Tutaj mieści się serce ludzkiej osoby i tajemnica człowieczego celu. Ogród Klejnotów, źródło ludzkiej siły mentalnej. Siedziba żywiołu Ognia (Wahni, Agni). Odpowiada za zdolność rozumienia i pojmowania. Uosabia dobroć, harmonię, piękno i światło. Lotos o dziesięciu płatkach, którym odpowiadają właściwości jama i nijama w jodze klasycznej. W tym ośrodku jest siedziba siły wzroku oraz potęga wizji i wizualizacji zwana okiem mentalnym bądź okiem umysłu. Ogród Klejnotów odpowiada też za harmonię z naturą, z duchem życia przyrody personifikowanym pod postacią Czohan Rudradewaty. Główny ośrodek związany ze zdolnością transmitowania mocy uzdrowienia. Ludzie urodzeni w żywiole znaków ognistych stanowią ćakram tego kwiatu lotosu, który jest lotosem dekalogu.
5. Hritpundarikapitha – ośrodek zwany dolnym, ośmiopłatkowym tajemnym sercem Duchowej Miłości (prema) i charyzmatycznej mocy. Pozwala rozwinąć się ośmiu wielkim mocom jogicznym. Skupienie w dolnej części mostka. Odczuwanie wibracji mocy Ducha Świętego. Lotos ten jest ośrodkiem rubinowego promienia duchowej miłości. Najwyższe moce duchowe związane z tym ośrodkiem budzą się poprzez rozwijania premy, umiłowania Boga.
6. Hritpańkeruhapitha – ośrodek, który przyjęło nazywać się sercem i siedzibą duszy zarazem. Serce o dwunastu płatkach lotosu, powiązane ze splotem kardialnym i miejscem w którym odczuwamy jak powietrze wchodzi do płuc i jak je opuszcza. Dusza jak słońce jaśnieje w najgłębszej komnacie serca. Ośrodek skupienia na boskiej mocy i potędze duszy (Chajah). Siedziba żywiołu powietrza (wajuprańah). Najwyższy ośrodek świadomości Wieku Żelaznego (Kalijuga), najniższy ośrodek świadomości Wieku Złotego (Krytajuga). Tutaj skupiamy się też w świadomości Iśwara, boskiej formy osobowej jako Wewnętrznego Przewodnika (Sadguru). Przyjmujemy Guru całym sercem. Urodzeni w żywiole wiatru mają w tym kwiecie lotosu centrum własnej osobowości. Kolorem żywiołu wiatru jest zawsze błękit nieba w słoneczny dzień. Trening intuicji i czuciowiedzy rozwijamy z pomocą koncentracji w tym lotosie. Tutaj także wsłuchujemy się w podstawowe wibracje czy dźwięki nadyczne będące brzmieniem Ducha Świętego w naszej istocie. Wibracja ta zwana jest Anahat Nada.
7. Hridajamburuhapitha – ośrodek woli ogniowej służący do kontaktu z aniołem stróżem i z niebiosami w ogólności. Znany też jako Dewapitha, siedziba aniołów i jako gorejące serce. Anielska natura budzi się poprzez skupienie na tym ośrodku. Wszelka pomoc z Dewaczanu, z Bożego Królestwa Aniołów przychodzi do człowieka, jeśli skupia się w okolicy zwykle wiązanej z grasicą i górną częścią mostka. Jest to górne, dziewięciopłatkowe serce wiary i czystego zaufania. Związek z Iśwarą i anielskimi Hierarchiami zostaje rozwinięty dzięki budzeniu płomienia oddania tego ognistego serca aniołów (dewa) i archaniołów (mahadewa). Anioł Stróż (Gurudewa) przywoływany jest poprzez koncentrację oddechu w tym grasicznym ośrodku.
8. Wiśuddhapitha – obszar obejmujący podstawę szyi, tak gardło jak i kark z tyłu. Skupiamy się u podstawy szyi, tuż powyżej grasicy, dla rozwinięcia czystości od nasion uprzedniej karmy. Siedziba żywiołu eteru (ducha, światła), zwanego Ambara. Poszerza się horyzont zdarzeń i możliwości, rozwija się potęga mowy i wibracji głosu. Stajemy się coraz bardziej eteryczni, subtelni. W symbolice jako kwiat lotosu o szesnastu płatkach. Najwyższy ośrodek świadomości w Wieku Brązowym (Dwaparajuga). Każdy płatek związany jest z jedną z szesnastu samogłosek dewanagari i całą wedyjską mistyką dźwięku. Żywioł Ducha, Eter emanuje z siebie i pochłania w siebie energie czterech żywiołów. Podstawowy ośrodek służący kontemplacji kosmicznej świadomości. Czystość i znajomość nasion uprzedniej karmy, a także wgląd w przyczynowo-skutkową naturę rzeczywistości to owoce pracy z tym ośrodkiem.
9. Talukapitha – obszar w górnej części szyi, umiejscowiony wręcz z tyłu gardła, za migdałkami. Symbolizowany kwiatem lotosu o sześćdziesięciu czterech płatkach. Powiązany z kręgiem atlasu i podstawą czaszki. Służy skupieniu na idei nieśmiertelności bądź przedłużania życia w dowolny sposób. Ośrodek nektaru nieśmiertelności, boskiej amryty. Służy odmładzaniu i długowieczności. Jest ośrodkiem mocy diamentowej, ośrodek wadźry.
10. Dwidalambudźapitha - zbiornik sił duchowych na wysokości oczu, zwany też dwupłatkowym lotosem międzybrwiowym. Ogniskuje obrazy widziane przez oczy. W lajajodze zwany też Brahmarandrą, a w jodze uzdrawiania określany terminem Urna lub Ur. Siedziba krystalicznego światła Ducha Świętego. Osiąga się zjednoczenie energii słonecznej (Ham) i księżycowej (Kszam), rozwijając dzięki temu świadomość niedualną, jedność postrzegania. Wznosimy się ponad dualizmy i przeciwstawne punkty widzenia do świata świadomości Niebios. Osiągamy stan adwaita – jednolitość poglądu. Drugi z lotosów związanych bezpośrednio z boską uzdrawiającą potęgą duchową.
11. Adźnambudźapitha – obszar wewnątrz głowy na wysokości środka czoła, często zaznaczany przepaską, pierścieniem korony lub diademem na środku czoła. Kiedy jest symbolizowany jako sześciopłatkowy kwiat lotosu (u początku swego rozwoju), wtedy jest nazywany Manasjapitha lub Ćittampitha. Gdy pierwszy z sześciu płatków zaczyna rozwijać się w szesnastopłatkowy półksiężyc, wtedy mówimy o Indupitha lub Buddhipitha. Gdy lotos osiąga pełen rozkwit, co symbolizuje 96 płatków lotosu, wtedy jest zwany Nirwanapitha, Śantipadapitha lub Brahma-randhra-pańkadźa-pitha. Znany jest też wtedy jako Kalaćakrampitha. Ośrodek steruje procesami wzrostu i rozwoju, procesem starzenia, przyśpiesza bądź zwalnia wszelkie procesy dziejące się w organiźmie. Nadzoruje też całą pracę hormonalną organizmu poprzez przysadkę mózgową. Jest to najwyższy ośrodek świadomości w Srebrnym Wieku (Tretajuga). Podstawowe liczby wibracyjne sześć i szesnaście pokazują iż podstawową pracę wykonujemy tak samo jak w lotosie podbrzusza (Wari) i gardła (Wiśuddha). Promień Pokoju zwany też Miłującą Mądrością manifestuje się poprzez ten ośrodek, o którym, jako o trzecim oku jest prawdopodobnie najwięcej nieporozumień. Ośrodek manifestacji drugiego promienia kosmicznego zwanego Logosem, Synem.
12. Gurupitha – siedziba Duchowego Przewodnika symbolizowana jako lotos o dwunastu świetliście białych płatkach umiejscowiony dokładnie na szczycie głowy, u podstawy sahasrary. Praktykuje się tutaj skupienie na lotosowych stopach Guru bądź połączenie z niewidzialnymi, niebiańskimi Mistrzami Duchowymi i całą Duchową Hierarchią. Świadomość Najwyższej Łaski jest osiągana w tym lotosie, którego nasienną sylabą jest AIM. Padma ta zwana jest czasem tajemnym sercem najwyższej świadomości (chodzi o lotos korony, sahasrarę). Archetypowo jest to lotos powiązany z dziewięciopłatkowym ośrodkiem grasicznym.
13. Sahasrara Ambudźa Pitha – ośrodek energii subtelnej ponad szczytem głowy. Obszar często wiązany z gruczołem szyszynki i jego uaktywnianiem, chociaż lepiej pasuje to do dwóch poprzednich. Pozwala na nieograniczoną komunikację z całym wszechświatem. Siedziba wszelkich możliwych mocy i potęg duchowych. Symbolizowana kwiatem lotosu o 960 płatkach lub liczbą tysiąc. Ośrodek Diamentowej Świadomości, korony niebios i ostatecznego przebudzenia. Najwyższy ośrodek świadomości Złotego Wieku Prawdy. Płatki układają się w dwudziestu zwojach (kręgach), po czterdzieści osiem płatków w każdym zwoju. Liczby te (20 i 48) odnoszą się do ośrodka korony jako jego podstawowe liczby wibracyjne. Energia promienia Dobrej Woli przepływa przez ten ośrodek, który zdaje się być kanałem Pierwszego Aspektu boskości. Lotos ten jest siedzibą Śakti i kosmicznego Białego Trójkąta kryjącego w sobie tajemnicę Świętej Trójcy.
Dodatkowo warto wspomnieć iż każdy ośrodek posiada cztery mniejsze ośrodki stowarzyszone, umiejscowione w następujący sposób: jeden po stronie lewej, a drugi po stronie prawej, oba na linii sutki piersiowej, trzeci z tyłu na linii kręgosłupa, a czwarty z przodu na centralnej linii ciała. Ośrodki te są zwykle rozpoznawane jako punkty o podwyższonej wrażliwości. Zwane są terminem Kanthapitha lub po prostu Wadźrą. Szczegółowych zasad pracy z oczyszczaniem ośrodków należy się uczyć wyłącznie od Nauczycieli (Aćarjów) laja jogi bądź jogi uzdrawiania tradycji Himalaya.
Możemy dodać sobie kilka zestawów do pracy kontemplacyjnej. Najczęściej używa się ciągu pięciu ośrodków związanych z żywiołami i pięcioma materialnymi zmysłami zarazem. W kolejności są to: Bhumi, Wari, Manipuraka, Hridpańkeruha i Wiśuddha. Koncentruje się oddech bądź światło w tych pięciu lotosach, oczyszczając w ten sposób sferę materialną opartą na cielesnej zmysłowości. Ośrodkiem szóstego zmysły jest Adźnambudźa i tego zestawu używamy dla czyszczenia sześciu zmysłów psychofizycznej natury ludzkiej istoty. Siedem ośrodków używa się w związku z pracą nad aktywizowaniem energii kundalini i mocy centralnego kanału zwanego osią ciała lub lepiej suszumną. Dodajemy wtedy lotos zwany Sahasrarambudźa ponad szczytem głowy.
Warto też wiedzieć iż do efektywnej pracy nad swoim rozwojem wewnętrznym pracuje się głównie z lotosem żywiołu własnego urodzenia, czyli nad jednym z czterech podstawowych zbiorników energii żywiołów: ziemi (bhumi), wody (wari), ognia (manipuraka) i wiatru (hridpańkeruha). Jest to praca absolutnie niezbędna, podstawowa i wystarczająca zarazem. Rozwój duchowej świadomości i przemiana osobowości odbywa się bowiem w kierunku do wewnątrz lotosu, a nie w górę lotos po lotosie. Symbole zapisane wewnątrz kręgu (ćakramu) czy kwiatu lotosu (padma) stanowią podstawowe zestawy potrzebne do kontemplacji nad ćakramami.
Linki:
O Laja Jodze poczytasz także:
ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ ॐ
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz