Joga i tajemna wiedza o czakrach

Anahata - Rozwój ćakramu serca 

Anahata, Sanskryckie: अनाहत, Anāhata - to według tradycji hinduskiej ćakra serca, przyjaźni, sympatii, życzliwości, współczucia, miłosierdzia, miłości, światła i pozytywnych emocji. Ćakra związana z energiami leczniczymi i posiadająca lecznicze właściwości i możliwość ich pobudzania. Ćakra anahata, serce, to ośrodek żywiołu powietrza, kwiat lotosu o dwunastu płatkach budzących się z wnętrza w czterech pączkach po trzy płatki, co oznacza cztery wielkie cykle składające się z trzech małych cykli praktyki z sercem. Mistrzowie Wschodu nauczają, że podstawowy rozwój ośrodka serca trwa przez 12 lat. Jest to cykl jaki uczeń spędza ze swoim Mistrzem, Śri Guru, aby poprzez naukę, praktykę i służbę duchową mógł rozbudzić, oczyścić i rozwinąć ćakram serca o dwunastu płatkach.

Anahata - Ośrodek Serca - Podstawowa symbolika i kolor

Jednym z aspektów rozwoju serca jest astrologia wedyjska jako wiedza o słonecznych znakach zodiaku. Rozwój ośrodka serca wyznaczają kolejne płatki lotosu Anahata, których jest dwanaście. Symbolem jest wedyjska gwiazda sześcioramienna, a mantrą nasienną sylaba "Yam". Symbolem duszy jest jasny, nieruchomy płomień. Należy podkreślić, że ludzie, którzy nie przeszli cyklu 12-tu lat praktyki inicjacyjnej pod kierunkiem Mistrza, żyjącego Śri Guru na pewno nie są ludźmi serca i nie rozwinęli ćakramu Anahata, który przez czystą więź z Mistrzem Mądrości, poprzez czystą, nieskalaną więź z Guru się rozwija. Praktyki promienia harmonii, piękna i sztuki z białym światłem oraz lecznicze energie zielonkawego światła o odcieniu wiosennej zieleni - to podstawa kolorystyka znana z medytacji serca. 

Starożytni Ryszi, Mistrzowie Mądrości nauczali, że SERCE rozwija się w dwunastu wielkich etapach czy kręgach. Lekcje podstawowe nauk duchowych serca związane są zwykle z liczbą 144 - czyli 12x12. Przy okazji wspomina się o 144 tysiącach Mistrzów Oświeconych czy Świętych, którzy opiekują się rozwojem duchowym ludzkości jako tzw. Duchowa Hierarchia Mistrzów Mądrości z Himalajów. Bardziej szczegółowo Ryszi (Oświeceni Mistrzowie Mądrości) wspominają o liczbie 12x12x12 czyli 1728 lub 12 cykli po 144 bardziej szczegółowych Lekcji Serca jakie musi opanować w praktyce adept, aby przybliżyć się do Oświecenia. Nauka to nie tylko przeczytanie lekcji duchowej wiedzy, ale jej zapamiętanie i praktyczne wcielenie we własnym życiu, przerobienie nauki w swoim codziennym życiu. Oto prawdziwy wymiar serca. Oto Krąg Hrid, Krąg Nauk Serca. 

Rozwój duchowy i duchowość

Rozwój duchowy, duchowość i uduchowienie 

Jeszcze na przełomie XIX i XX wieku rzadko zadawano sobie publicznie pytanie czym jest duchowość. Sam termin zaczął być częściej używany dopiero w połowie XX wieku, po II wojnie światowej, gdyż wcześniej używano terminów takich jak "mistyka" czy "ezoteryka". Od tego czasu jego popularność rośnie, ale także ulega zbanalizowaniu i licznym wypaczeniom. Seria zatytułowana „Classics of Western Spirituality” (Klasyka Zachodniej Duchowości), której pierwszy tom ukazał się w 1978 roku, stanowi jedno z najważniejszych przedsięwzięć wydawniczych czasów końca XX wieku. Reakcja czytelników na tę serię była tak entuzjastyczna, że wydawcy, zamiast jak to początkowo planowano zakończyć ją po wydaniu określonej liczby tomów, zdecydowali się pozostawić ją otwartą. W ostatnim ćwierćwieczu XX stulecia zapoczątkowano również inną ważną serię wydawniczą, „World Spirituality: An Encyclopedic History of the Religious Quest” (Duchowość  świata. Encyklopedia historii poszukiwań religijnych), która planowana jest na dwadzieścia pięć  tomów. Duchowość może być rozumiana jako wewnętrzne pogłębienie treści wierzeń i przekazu religijnego. Można ją także ujmować jako bardziej świadome przyjęcie doświadczenia religijnego czy wyższy wymiar życia religijnego. 

Rozwój duchowy - Mistrz światłości i uczniowie duchowości

Generalnie pozytywna reakcja, z jaką spotkały się oba przedsięwzięcia wydawnicze, jest tylko jednym z dowodów na powszechny charakter obecnego zainteresowania duchowością i jej praktykowaniem. O ile niegdyś określenie „duchowy” miewało wręcz negatywny wydźwięk – wiążący się z insynuacją, że ci, którzy skłaniają się ku duchowości, to osoby „bujające w obłokach” czy nieodpowiedzialne – dzisiaj często używa się go w znaczeniu pozytywnym, np. gdy ktoś głosi, że „chociaż nie jest religijny, bardzo pociąga go duchowość”. Jednak ludzie mogą pod terminem "duchowość" czy "rozwój duchowy" rozumieć  całkiem odmienne rzeczy, a cz powinni wszystko to, co kryje się w mistycyzmie, ezoteryce czyli okultyzmie. Do wyjaśnienia, jak w niniejszej pracy będziemy rozumieć  pojęcia „duchowy” i „duchowość ”, pomocne będzie przeanalizowanie rdzennego znaczenia obu wyrazów.  Łacińskie słowo "spirare" znaczy „oddychać”, zaś pokrewny mu przymiotnik "spiritualis" oznacza tyle co „związany z oddychaniem lub powietrzem”, zatem wszystko co wiąże się z duchowością i rozwojem duchowym wiąże się z praktykami oddechowymi i ich subtelnymi energiami (pneumami) na wzór ćwiczeń pranajamicznych znanych z indyjskiej jogi. 

Rozwój duchowy człowieka dokonuje się przede wszystkim poprzez odpowiednio prowadzone życie. Nieporozumieniem jest wyodrębnianie rozwoju duchowego z nurtu codziennych spraw, traktowanie jako celu samego w sobie, nie koniecznie pokrywającego się z celami życiowymi człowieka. Rozwój duchowy dokonuje się poprzez pracę, rozwiązywanie problemów, kontakty, nawet przelotne z innymi ludźmi, poprzez obserwowanie świata i ustosunkowywanie się do niego, a w istotnej części poprzez właściwą relację z Mistrzem Duchowym i proces inicjacyjnego wtajemniczenia. Takie traktowanie rozwoju duchowego jest jednym z elementów wzmacniających harmonię wewnętrzną człowieka, tak ważną dla jego dobrego, zadowalającego funkcjonowania. Ścieżka rozwoju duchowego od wieków nazwana jest Apyayaną czyli pojazdem życia wewnętrznego.