Abhyasa - Stała i Długotrwała Praktyka Duchowa w Jodze
Różne są początki naszej praktyki (sadhanam), jednak nigdy nie są one przypadkowe. Co prawda, nadzwyczaj często tak właśnie mówimy o przełomowych sprawach z naszego życia, ale ten zwrot jest daleki od rzeczywistości. Zwykłe zaciekawienie czymś z pozoru mało istotnym potrafi po jakimś czasie zmienić się w potężny i dominujący nurt naszego skupienia i zaangażowania. Może być to cokolwiek i tylko w bardzo, bardzo nielicznych przypadkach jest to solidna Długotrwała Praktyka Duchowa (Abhyasa). Zwykle myślimy o praktyce jogicznej jako o ćwiczeniach początkowych, co zwiemy Sadhaną, a praktykanów czy ćwiczących Sadhaka (r.ż. Sadhakini). Praktyka Duchowa jednak to praktyka długotrwała, stała, taka, że jej nie przerywamy, a to jest właśnie Abhyasa (czyt. abhjasa), Praktyka w Długich Cyklach Czasu, minimum Trzyletnich, a najlepiej w Dwunastoletnich czyli w cyklach jowiszowych, licząc od dnia inicjacji (dikszan) w autentyczną jogę.
Abhyaasa jako potoczne pojęcie sugeruje praktykę, ćwiczenie oraz naukę, zatem abhyasa (abhyaasa) to niewątpliwie ćwiczenia i nauki, studiowanie czegoś oparte o instrukcje nauk i rozmaite praktyki. Abhyaasa, przez długie 'aaa' pisana, to docieranie w pobliże, przenikanie, akt oddania się czemuś, akt zawierzenia. To także w czytaniu poezji powtarzanie ostatniego wersu frazy czy ostatniego dwuwersu lub zwrotki hymnu takiego jak samhita z Wedy. Zatem mamy symbolicznie mocne ugruntowanie końcowych nauk i praktyk. Powtarzanie, nieustanne ćwiczenie, dyscyplina, zwyczaj, powtarzanie czytania, wielokrotne czytanie, wpojenie czy wszczepienie mistycznej prawdy poprzez wielokrotne powtarzanie aż do skutku, wysiłek umysłowy polegający na utrzymywaniu niezmodyfikowanych warunków i stanów czystości umysłu. Abhyaasa to praktyka duchowa, która staje się silnym zwyczajem, nawykiem uniemożliwiającym skalanie umysłu. Abhyasin to osoba powtarzająca nauki wiernie, powtarzająca praktyki nieustannie, bez przerw czy zaniedbań. Abhyas to ktoś, kto przezwycięża przeszkody, kontynuuje, przechodzi na kolejny etap lub przez przeszkody, jest ponad i poza, rządzi i włada sobą aby robić to co postanawia, trzyma kierunek.
Pozostałe przypadki składają się na główną oś naszego życia; na to, czemu poświęcamy najwięcej czasu, energii, pieniędzy i Bóg jeden wie, czego jeszcze. I wcale nie musi być to przyjemne, choć może takim być, przynajmniej czasami. Owo coś nie musi być również zdrowe albo rozwijające, choć może takim być, niekiedy. To że coś jest zdrowe, że jest słuszne i że jest szlachetne, a nawet piękne, w dalszym ciągu nie oznacza jeszcze Długotrwałej i Stałej Praktyki Duchowej (Abhyasa) jako takiej. Muszą bowiem zostać spełnione pewne brzegowe warunki, inicjujące sam proces. Owszem, ważny jest czyn (krta), ważne jest nasze działanie, lecz to nie jego ocena, nie jego wartościowanie uruchamia Praktykę Duchową (abhyasa), lecz ta najsubtelniejsza a przez to najmniej oczywista intencja, jaka jest przywiązana do naszego czynu albo działania.
