Laja Joga - pojęcia podstawowe

Laja Joga – pojęcia wprowadzające

Laja Joga jest ścieżką oczyszczania i rozwoju ćakramów, kanałów energetycznych nadi oraz kundalini. Zawiera w sobie wszystkie jogiczne sadhany, czyli sposoby praktyk. Przedstawia szczegółowo budowę wewnętrzną człowieka, wszystkich jego ciał. Z bardziej znanej strony laja pokazuje sposoby oczyszczania aury czakramów i tego, co można nazwać aurą, energetyczną otoczką człowieka. 

ASANA - Padmasana - Pozycja Lotosu

Podstawą praktyki Laja Jogi podobnie jak innych gałęzi i szkół jogi są ćwiczenia Sthulla Kriya czyli asany, bandhy i mudry - rozumiane jako jedna podstawowa grupa praktyk jogicznych. Druga bardzo istotna grupa praktyk Lajów to Sukshma Kriya, która obejmuje metody oddychania (pranayama), ćwiczenia oczyszczania zmysłów i umysłu czyli cała pratyahara oraz naukę metod koncentracji, dharana. Trzecia grupa metod praktycznych obejmuje Laya Kriya - gdzie mamy całą dhyanam (medytacje światła) oraz metody samadhi (świetliste skupienie urzeczywistnienia wyższej jaźni, duszy, atmana). 

Sthulla-śarira to ciało gęste, nasza fizyczna powłoka. Linga-śarira to subtelniejsze ciało nazywane eteralem lub sobowtórem eterycznym. Jest to ciało prany (energia życia) i ciało instynktów czy potrzeb biologicznych. Kahuni nazywają je ciałem widmowym, kinoaka. Kama-śarira to powłoka emocji i namiętności, żądzy i przywiązania emocjonalnego, a także pragnień. Zwane jest też ciałem astralnym. Manas-śarira to powłoka intelektu, pamięci, myślenia i wyobrażeń. Jest to niższy umysł, ciało mentalne.

Kama i manas zwykle są ze sobą bardzo głęboko powiązane. Znaczy to, że emocja i myśl są często połączone. Kahuni nazywają konglomerat kama-manasu słowem unihipili. Jest to jakby nasze myśląco-emocjonujące się dziecko, niższe ja lub osobowość. Całość postaci linga-kama-manas nazywamy prakriti, czyli natura, materia. Jest to całokształt psychicznej materii, cały pierwiastek niższego ego (poszerzony o poziom energii i seksu względem unihipili). 

Ćakramy – ośrodki energii, jakby narządy znajdujące się w ciele eterycznym, w linga-szarira, rozwija się w nich nasza świadomość bądź energetyczne potencjały. Ośrodki te wpływają na różne obszary ciała fizycznego. Możemy przez nie oddziaływać leczniczo na pewne partie lub funkcje fizycznego organizmu. Czakramy istnieją w każdym z ciał. Najbardziej namacalnymi są dla nas ośrodki w ciele energetycznym (linga). Głębsza niż osobowościowa część człowieka to purusza albo brahman, nasza wieczna istota. Jest ona troista w swych aspektach, czyli tworzy trzy wyższe ciała. 

Sutrama-manas to wyższy umysł, ciało przyczynowe, kazaul. Tutaj jest pamięć karmiczna, zapis poprzednich żywotów. Jest to poziom, z którego działa prawo karmy, czyli zwrotu, odpłaty. Stąd kreowane są nasze kolejne inkarnacje. Jest to ciało abstrakcji, idei, zrozumienia, kosmicznej inteligencji.

Budhi to ciało światła przebudzenia, intuicji, miłości i mądrości, pokoju, syntezy, czucio-wiedzy. Tutaj osiągamy taki poziom rozwoju świadomości jaki uzyskali Rama, Kriszna, Śiwa, Budda, Abraham, Mojżesz, Zaratushtra, Eliasz, Jezus, Muhammad, Sai Baba i wielu innych mistrzów i świętych naszej planety.

Atman to ciało woli i mocy, potęgi i wolności. Zwie się ono oddechem Boga. Jest siedzibą kosmicznego ożywczego tchnienia, z którego wychodzi scenariusz stworzenia ludzkości. Kahuni określają Sutrama-manas i budhi jako Aumakua, czyli wyższą jaźń lub rodzicielską parę wyższych jaźni. Atma to źródło kontaktu zwane Poe Aumakua, czyli polem lub przestrzenią boskich jaźni.

Trzy wyższe ciała to obszar duchowy naszego wnętrza. To pierwotna natura u buddystów i chrystusowa świadomość chrześcijańskich mistyków. Mówimy o wyższej trójcy.

Istnieją więc cztery ważne płaszczyzny, na których rozwija się w procesie duchowego rozwoju: Sthulla – świadomość fizyczna, materialna, czyli cielesna. Grecy nazywali ciało fizyczne somą;

Prakriti – świadomość psychiczna, duszna (od duszy), zwana też księżycową, niższą, osobowościową, ego. Grecy mówią o tym jako o psyche;

Purusza (brahman) – świadomość duchowa, wyższa słoneczna, świadomość mistrzów i świętych. Grecy zwą to pneumą. Jest to słońce podtrzymujące i oświecające niższą naturę;

Iśwara – świadomość boska awatara, byt samego Boga. Grecy określają to jako Theos. Iśwara może być ujęta w dwa kręgi: Anupadaka – zewnętrzna część boskości (arab. sifat) i Adi (zat) – wewnętrzna część boskości. Logos, pierwotne, niestworzone światło, źródło, z którego wszystko pochodzi nawet manifestacja Boga (arab. zat).

Antahkarana – nić życia, kanał energii, który łączy ze sobą wszystkie ciała i płaszczyzny świadomości. Posiada trzy główne kanały energii, splecione ze sobą, które zwane są gunami. Mają one barwę niebieską, czerwoną i żółtą. Prakriti i brahman synchronizowane są i kontrolowane przez te energie, które wypływają z Iśwary. Kahuni określają to jako aka, nić, sznur czy przewód. Jest on zakotwiczony w ośrodku serca, w anahata o czym za chwilę.

Joga znaczy tyle co jednia, zjednoczenie, komunia lub unifikacja. Jest to ścieżka sharmonizowania wszystkich ciał człowieka poprzez objęcie ich świadomością. Ze względu na szerokość świadomości mamy cztery typy ludzkie: materialista, psychik, holistyk i jogin.

Źródłem, założycielem i najwyższym nauczycielem jogi na planecie ziemi jest mistrz znany pod imieniem Śiwa. Przez wielu czczony jest jako bóstwo lub półbóg. W przestrzeniach niewidzialnych zamieszkuje on w okolicach szczytu góry Kailaś w Indii. Przychodzi on w różnych epokach i inicjuje różne formy jogi, aktualnie potrzebne ludzkości. Znany jest z tych zstąpień (awatara) jako Babadżi, czyli Czcigodny Ojciec. Faktycznie jest ojcem i bezpośrednio lub pośrednio twórcą wszelkich odmian jogi. Zaawansowani jogini są jego początkującymi uczniami. Istnieje mantra (formuła dźwiękowa) wzywająca Śiwę. Brzmi ona Om Namaha Śiwaja. Służy do głębszych medytacji z mistrzem jogi Śiwą. Daje on jako mistrz najgłębsze inicjacje, czyli wtajemniczenia w arkana jogi we wszelkich jej odmianach.

Śiwa poleca ścieżkę samodyscypliny, umiaru, otwartości, przyjaźni, radości, wyrzeczenia, ascezy, samourzeczywistnienia i łaski, powściągliwości, wolności i mistrzostwa, czym z grubsza można określić jogę.

Hatha joga jest najbardziej zewnętrzną formułą treningową, a laja joga jest najbardziej wewnętrzną. Jest to jak jedna moneta, a wszystkie odmiany są cząstkowymi aspektami pracy jednej i tej samej jogi na różnych szczeblach drogi naszego rozwoju.

W związku z ciałem fizycznym i jego energią pojawia się hatha joga. W związku z ciałem energii pojawiają się takie odmiany jak prana joga zajmująca się energią życia lub lingam joni joga pracująca na energii życia w związku z płcią lub też tantra joga łącząca dwie poprzednie. Jogi nasuwają czasem kontrowersje w kulturze europocentrycznej, a to głównie z powodu nieznajomości symboliki jogicznej i ogólnie braku wglądu w prawdziwie duchowe dziedziny, chociażby w zrozumienie Iśwary, boskości jako pary, kosmicznych rodziców jako dwóch dopełniających się energii. Chiński symbol jin-jang może być odpowiedni dla tych wspaniałych odmian jogi. Trzecia płaszczyzna to bhakti joga związana z rozwijaniem ciała astralnego, czyli kamy, a czwarta z ciałem mentalnym, czyli manasem znana jest jako dżnana joga. Jest to ścieżka wiedzy i mądrości, ścieżka wiedzy duchowej.

Metody laja jogi odnoszące się do rozwijania i oczyszczania ośrodków energii w ciele eterycznym (linga-szarira) określane są ogólnie jako kundalini tantra joga. Metody tantryczne obejmują techniki oddechowe, dźwiękowe i wyobrażeniowe (wizyjne). Ogólnie joga oddechowa określana jest jako raiju joga. W jej skład wchodzą wszelkie operacje z oddechami. Praca oparta na dźwięku zwana jest mantra jogą, a metody wizyjne czy wyobrażeniowe zwą się dhjana joga lub jogą światła (adhi jogą). Chodzi w tym wypadku o medytację na wyobrażonym przedmiocie praktyki. Często są to światła, kule lub kanały energii.

Wszystkie te szczegółowe postacie jogi są podstawowym aparatem praktycznym dla oczyszczenia i głębszego rozwoju naszego psychicznego wnętrza, a w końcu dla otwarcia kanałów dla unifikacji psychiki i ducha.

Praca z ćakrami to pierwsze kroki do samooczyszczenia, do rozszerzenia świadomości, do wyższych planów. Poprzez czakramy uzyskujemy wgląd w głębsze dziedziny rzeczywistości niż najgłębsza część, jaką stanowi świat fizyczny.

Prańa jest to energia życia czy też siła witalna naszego organizmu. Przewodzi ją linga-szarira poprzez sieć kanałów energetycznych zwanych nadi. Jest to podstawowa siła życia, płynie we wszystkich kanałach ciała energetycznego i jest postrzegalna jako różnego rodzaju światła. Pierwotna energia praniczna przenikająca kosmos ma barwę białą. Prana ożywiająca nasze ciało eteryczne i fizyczne ma barwę różową.

Źródłem prany dla naszego ciała i psychiki jest nasza wyższa jaźń, czyli purusza, brahman. Hebrajczycy energię płynącą z tego źródła zwali nefesz, muzułmanie mówią na to baraka, polinezyjczycy – mana, taoiści – chi, a japończycy – ki.

Prądy prany zależnie od kierunku i źródła mają swoje osobne nazwy i funkcje. Oto dwa przykładowe strumienie.

Udana – prąd energii doprowadzany do góry ciała poprzez szczyt głowy do pępka lub trochę poniżej pępka do wnętrz brzucha. Jest to energia kosmiczna. Może być wprowadzana przez nogi lub wdychana przez usta. Pozwala ta energia na świadome odchodzenie w czasie śmierci, chroni od brudów fizycznych i psychicznych. Daje to zdolności do lewitacji. Jest to oddech wody.

Samana – prąd energii rozpoczynający się od okolic pępka doprowadzający siły życia do krańców ciała. Siła życia od pępka rozchodzi się po całym zbiorniku ciała i napełnia je po brzegi. Jest to oddech ognisty.

Oto lista podstawowych ćakramów w ciele eterycznym. Jest siedem tych organów opisywanych symbolicznie w formie kwiatów lotosu (padma).

1. Muladhara – ośrodek u podstawy tułowia, którego korzeń jest w okolicy kości ogonowej, a centralna część na wysokości krocza. Mula oznacza korzeń, a dhara – zbiornik. Kwiat ten mówiąc symbolicznie posiada cztery płatki, czyli cztery kanały energii (nadi). Rządzi on żywiołem ziemii, a przeniknięty jest energią tamaguny (inercji). Podstawowa barwa aury jest niebieska, symbolem jest krzyż lub trójkąt z wierzchołkiem w dół (symbol łona). Kontaktuje nas z eteralem.

2. Swadhisztana – ośrodek podpękowy lub dolnobrzuszny. Swa – to jaźń, dhi – światło, sztana – mieszkanie. Jest to ważny ośrodek będący mieszkaniem światła jaźni (niższego ja). Korzeń ośrodka jest u dołu kręgów lędźwiowych, a centrum wewnątrz podbrzusza. Czakram ten posiada obrazowo mówiąc sześć barwnych płatków ułożonych w dwie triady. Symbolem jest półksiężyc lub gwiazda sześcioramienna. Kieruje on żywiołem wody (s. jala), a rządzony jest przez radżagunę (pasję). Podstawowa barwa aury (otwierająca) jest czerwona. Ośrodek ten kontaktuje nas astralem (kama). Istnieje również siódmy, jakby centralny kanał energii czy płatek w tym czakramie o barwie białej.

3. Manipura (-ka) – ośrodek żołądkowy, nadpępkowy, zwany też splotem słonecznym. Korzeń jest u dołu kręgów piersiowych, a kwiat rozwija się w górnej części jamy brzusznej. Mani oznacza klejnot, a pura – ogród. Jest to ogród klejnotów. Kieruje on żywiołem ognia, a podlega strumieniowi satwaguny, czyli energii harmonii i dobroci. Podstawowa barwa aury, tzw. otwierająca, jest żółta. Symbolem są trzy trójkąty wpisane w okrąg. Posiada on dziesięć w sumie kanałów energetycznych czy płatków. Pozwala na kontakt ze światem mentalnym (manas).

4. Anahata – ośrodek sercowy, grzbietowy zwany też dzwonem. Położony jest wewnątrz klatki piersiowej, korzeń znajduje się pomiędzy łopatkami. Barwa otwierająca jest złotawo-żółta, jeśli chodzi o aurę i biała, jeśli chodzi o wtajemniczenia duchowe. Anahata znaczy dźwięk, słowo, wibracja. Kieruje żywiołem powietrza, wiatrem, a podlega łącznie wszystkim trzem gunom. Żywioł powietrza jest otwierającym, potem przechodzi w żywioł wody lub ognia. Symbolem jest słońce o dwunastu promieniach, tyle ile ma płatków. Przez serce wnikamy w trzy światy łącznie.

5. Wiśuddhi – ośrodek w górnej części szyi, z tyłu za językiem. Ważne funkcje tego ośrodka to kontrola żywiołu eteru (akashy, światła), a przez niego władza nad czterema żywiołami, kontakt ze światem kazualnym (przyczynowym) i stymulacja sił twórczych. Barwa otwierająca to szmaragd (błękitno-zielonkawa) lub srebrna. Wiszudhi to światło czystości. Kierowany jest tamaguną (inercja). Posiada szesnaście płatków czy też strumieni energii. Zapis karamy odczytujemy przez ten ośrodek. Symbolem jest pusty w środku okrąg.

6. Adźna – ośrodek wewnątrz głowy, na wysokości środka czoła i na linii uszu. Zwany trzecim okiem od daru jasnowidzenia w czasie i przestrzeni i postrzegania przez widzącego (umysł). Kontroluje żywioł życia i daje władzę nad zmysłami. Łącznik z ciałem sfery budhi. Barwa otwierająca to różowo-błękitna. Symbolem jest tzw, oko mądrości. Radżaguna, czyli pasja włada tym ośrodkiem. Posiada 96 płatków (kanałów lub szprych) w 6-ciu skupionych po 16 energii o podobnym zabarwieniu. Adżna znaczy rozkaz.

7. Sahasrara – ośrodek zwany tysiąclistnym. Korzeń jest na szczycie głowy, kwiat rośnie w górę. Ra – słońce, Sra – pracowanie, Ha – otwarcie, Saha – tysiąc. Jest to słońce pracujące nad otwarciem tysiąca. Dokładnie 960 płatków, w kręgu zewnętrznym i 12 w wenętrznym. Kontroluje go energia satwaguna. Barwa otwierająca aury jest biało-fiołkowa. Daje pełnię władzy w obu ciałach: fizycznym i energetycznym. 

LINKI: 

O Laja Jodze poczytaj więcej w artykule pod adresem: 

http://laya-yoga-om.blogspot.com/p/laja-joga.html

O ćakramach poczytaj więcej tutaj: 

http://laya-yoga-om.blogspot.com/p/czakr.html